“Jullie moeten niet werken, jullie moeten bij mij blijven”, was Jamie’s reactie op onze mededeling dat we bij terugkomst in Nederland weer geld moeten verdienen. Waarbij we het concept ‘werk’ moesten uitleggen, want daar had hij geen actieve herinnering meer aan. Lief natuurlijk, hoewel we ons soms afvragen of zijn affectie richting ons het gevolg is van de natuurlijke liefde van een kind voor zijn ouders, of het stockholmsyndroom. Deze ontvoering duurt tenslotte al bijna zijn halve leven. Onafhankelijk daarvan zouden we hem graag tegemoetkomen in zijn wens, hoewel ik hem deze opmerking zal voorhouden wanneer hij over tien jaar is uitgekeken op schelpjes en kikkervisjes, en met zijn capuchon over zijn hoofd mokkend op de bank zit omdat hij geen multisensor gamebril heeft gehad voor zijn verjaardag, of omdat ik de reparatie van zijn flyboard-air niet kan betalen. Het is tragisch, maar onbeperkte aandacht heeft in het normale bestaan ook een prijs.

Stel je voor: een wereld waarin je gewichtloos rond kunt zweven, luisterend naar niets anders dan je eigen ademhaling. Je verdwijnt in de diepte en raakt verdwaald in abstracte kunst: een driedimensionale explosie van licht en beweging, omringd door surrealistische figuren met excentrieke kleuren in alle combinaties. Een waterval van violet, bloemen van jade en torens van bordeaux, schreeuwend fel en oogverblindend mooi. Bij iedere ademteug verandert het landschap, als in een droom vertrekken nieuwe gedaantes zo snel als ze zijn gekomen. Een theater van geniale absurditeit, een lust voor het oog en een list voor het brein, een paradijs voor de eeuwigheid, ware het niet dat weinigen meer dan een uur gegeven is. Uiteindelijk wordt alles blauw, lichter, fletser, en tenslotte haalt het brekende wateroppervlak je uit de roes, waardoor je het uit kan schreeuwen, de ontlading van gelukzalige emotie wanneer een onbestaanbare fantasie realiteit blijkt te zijn. 

Geluk zit in de kleine dingen, maar desondanks gingen we op zoek naar olifanten. In een enkel nationaal park lopen ze buiten het bereik van kindvriendelijke wandelroutes nog vrij rond, en de rest leeft in opvangcentra, waarvan wij er een met grote zorg uitkozen. Hier zouden de dieren vrijelijk rondstruinen in een groot gebied, en er was géén mogelijkheid om op ze te zitten of te badderen: een stressvrije omgeving voor de beesten, een verantwoord uitje voor ons. Het lijkt een nobel streven, maar gezien ons voornemen om bij thuiskomst een abonnement op de dierentuin te nemen, uitermate hypocriet. Op vakantie moet het allemaal natuurlijk en diervriendelijk, maar thuis gaan we ter viering van een kinderfeestje kijken naar tropische dieren die gekooid staan te vernikkelen in de Hollandse vrieskou. 

In veel hotelkamers in Azië is een waterkoker beschikbaar. Daarnaast bevinden zich twee kopjes, een schoteltje met thee en een paar zakjes Nescafé. Deze vorm van koffie wordt door de beau monde gezien als een uiterste noodgreep, het laagste van het laagste, de pangasiusfilet onder de koffie - als het daar al toe gerekend mag worden. Groot was dan ook haar eigen ontsteltenis toen Linda deze week opmerkte dat ze het best lekkere koffie vond. Ik vond dat altijd al, maar in mijn geval is dit geen reden tot verbazing. Ik drink koffie vanwege het gezellige Douwe Egberts-imago en de cafeïne, niet omdat ik het zo’n lekkere drank vindt. Of het nu uit een apparaat komt dat ook Wiener Melange en Cup-a-Soup produceert, of zo’n elitaire bonenmaler: die subtiele verschillen ontgaan mij volledig. Ik vind mensen met een verfijndere smaakbeleving dus al snel een snob, zo ook mijn vriendin, die tot deze week pretendeerde een fijnproever te zijn. 

Door onze keuze de bus te verlaten hebben we slechts een kleine hoeveelheid speelgoed mee kunnen nemen. Ook het aantal kinderboeken is beperkt, en omdat Jamie alle teksten ondertussen wel kent verzinnen we nu zelf verhaaltjes. Hij bedenkt een mens of dier en een situatie, en ik vervolgens de rest. Vaak zijn het fabeltjes, of vertellingen waarin hij zelf een rol speelt. Het is de laatste dagen zijn favoriete spel, hij luistert ademloos en vraagt telkens om meer. Ik ben na een paar verhalen echter wel uitgefantaseerd, hoewel er aan inspiratie in dit land geen gebrek is: in alle dieren schuilen sprookjes, afbeeldingen verwijzen naar mythes en heilige plaatsen zijn omgeven met legendes. Hoe verder we komen, hoe meer verhalen we verzamelen.

Iedereen die zichzelf een beetje perspectief gunt zorgt voor kleine en grotere uitdagingen in het leven: sommigen richten zich op werk, anderen beginnen aan een cursus of plannen een sportieve uitdaging. Omdat wij door pure luiheid dan wel fysieke beperkingen niet in staat zijn tot eerdergenoemde vonden we deze week een uitdaging in ‘niets doen’ op een eiland. Een cynicus zou kunnen zeggen dat we al geruime tijd niets doen, maar iedere ouder weet dat een vakantie met kinderen je niet in de koude kleren gaat zitten, laat staan één die anderhalf jaar duurt. Omdat Thailand aangaande toerisme vergelijkbaar is met Amsterdam tijdens Koningsdag zoeken we een prikkelarme omgeving en kwamen derhalve terecht op Koh Wai, een eiland zonder vaste bewoners (‘onbewoond’) bij de grens met Cambodja.

Van alle verderfelijke dingen die je in het huidige tijdsgewricht als mens kunt doen is in een vliegtuig boven een stervende aarde gaan zitten wel het slechtste. Dit gegeven werd, waarschijnlijk onbedoeld, theatraal uitgebeeld door onze medepassagiers tijdens de nachtvlucht naar Bangkok. Een oude man hangt met open mond boven het gangpad. Er draait een film voor iemand die in een ogenschijnlijk dodelijke yogapose met het voorhoofd op een klaptafel ligt. Een bebrilde vrouw kwijlt op zo’n praktisch, opblaasbaar nekkussentje, een fleecedeken met twee jolige Hello Kitty-sloffen ligt te schokken op een stoel, en overal het geluid van reutelend ademhalen en gesnurk, af en toe onderbroken door het zuigende geluid van een doorgetrokken wc. Als zombies gleden we door de nacht, een postapocalyptisch horrorgezelschap dat wacht tot de laatste ‘plung-plong’ klinkt waarna iedereen spoorslags tot leven komt en zwijgend tegen elkaar aangedrukt wacht tot de deuren van de vliegende doodskist opengaan en, oh ironie,  de ‘stad der engelen’ zich aan hen openbaart. 

Veertigduizend kilometer heeft de bus probleemloos gereden. We hebben er alles aan gedaan om hem kapot te krijgen, maar iedere dag kwamen we weer positief verrast tot de conclusie dat het niet was gelukt. Afgelopen week reden we weg uit de Ottomaanse invloedssfeer. De laatste autochtone minaretten verdwenen uit zicht terwijl we dwars door Alpen en Austro-Hongaarse bouwstijl onszelf een weg baanden naar Nederland, waar een nieuw deel van de reis begint. Wanneer we bij Maastricht de grens passeren geven we elkaar een high-five en bezingen de onverstoorbaarheid van onze oude ambulance. Maar wanneer we de snelweg verlaten en het appartement van Lin haar ouders in zicht is trappen we de koppeling krachteloos naar de grond: schakelen lukt niet meer. Met loeiende motor en ongelovige gezichten leggen we de laatste kilometers af in de tweede versnelling. Gestrand in het zicht van de haven. Het doet denken aan de Griekse boodschapper Phidippides, die het bericht van de overwinning vanuit Marathon zo snel naar Athene wilde overbrengen dat hij na tweeënveertig kilometer rennen ter plekke stierf.

De oude brug van Mostar staat bekend om zijn schoonspringers. Op de stenen rand staat een verjaarde playboy met ontbloot bovenlijf, zijn hand losjes aan de metalen reling en zijn buik nonchalant bloezend over zijn witte zwembroekje. Ooit ontstaan als overgangsrite voor jongens die man wilden worden is het nu een commerciële activiteit voor schreeuwende waaghalzen. De Bosnische variant van Sterren Springen, uitgezonden op diverse Instagram livestreams. We geven hem een euro ter aanmoediging en wachten tot hij in actie komt. Er is drieëntwintig meter ruimte voor acrobatiek voordat hij te water gaat, maar voorlopig blijft hij staan. Niet ingegeven door angst maar geldtekort: hij wil vijftig euro verzamelen alvorens hij springt.

Het begon te regenen en we waren direct van ons à propos. Dat viel me vies tegen. Je zou denken dat we na al die seizoenen, landen en hindernissen een stel glamoureuze outdoorspecialisten zouden zijn. Van die mensen die, getooid in houthakkersblouse en broek met opgenaaide versterkingen, op alles voorbereid zijn, overal antwoord op hebben en vol anekdotes over moeilijke momenten die met de correcte materialen en schat aan ervaring op vakkundige wijze werden overwonnen, verteld met een emaillen mok met dampende koffie in de ene hand, en een hakbijl in de andere. Zelfvoldane reizigers die vol dedain naar de wereld om hen heen kijken, en schampertjes lachen om de vakantiegangers die in Zuid-Europa staan te stuntelen met de luifel van hun Tabbert. Wij zouden de wereld kennen, begrijpen en uitleggen aan anderen die ook zo’n weergaloos avontuur aan zouden willen gaan.