“Jullie moeten niet werken, jullie moeten bij mij blijven”, was Jamie’s reactie op onze mededeling dat we bij terugkomst in Nederland weer geld moeten verdienen. Waarbij we het concept ‘werk’ moesten uitleggen, want daar had hij geen actieve herinnering meer aan. Lief natuurlijk, hoewel we ons soms afvragen of zijn affectie richting ons het gevolg is van de natuurlijke liefde van een kind voor zijn ouders, of het stockholmsyndroom. Deze ontvoering duurt tenslotte al bijna zijn halve leven. Onafhankelijk daarvan zouden we hem graag tegemoetkomen in zijn wens, hoewel ik hem deze opmerking zal voorhouden wanneer hij over tien jaar is uitgekeken op schelpjes en kikkervisjes, en met zijn capuchon over zijn hoofd mokkend op de bank zit omdat hij geen multisensor gamebril heeft gehad voor zijn verjaardag, of omdat ik de reparatie van zijn flyboard-air niet kan betalen. Het is tragisch, maar onbeperkte aandacht heeft in het normale bestaan ook een prijs.
We zijn ons wel degelijk aan het voorbereiden op onze thuiskomst. We blijven langer op één plek, zorgen voor hotels met een goede Internetverbinding en maken ruimte voor Nederlandse aangelegenheden. Met één oog op de Baai van Phang Nga voeren we sollicitatiegesprekken, we reserveren kinderopvang in een cocktailbar en maken zittend in de vloedlijn een afspraak bij de tandarts. We nemen kitesurf- en thaibokslessen, gewoon omdat het leuk is maar ook om fit en weerbaar te raken, want als tropische weekdieren zijn we niet meer bestand tegen de Hollandse winter, de donkere dagen en het virale en bacteriologische geweld van snotterige peuterscholen. Het Nederlandse leven sijpelt door het Thaise heen, en na een ontluisterd telefoontje waarin het tragische einde van een vriend ons bekend wordt, doet de dood dat ook.
Het compleet onverwachte verlies stemt tot rouw, veel vragen, en het besef dat Jamie weliswaar veel mensen heeft ontmoet, maar ook een aantal van de mensen die hij hád moeten leren kennen nooit meer zal zien. Als je weg gaat, gaat het leven niet alleen door, het eindigt ook. Moeten we onszelf lichtzinnigheid verwijten, door onze wil om te leven op de golven, onbewust vergetend dat je diep kunt zinken, dat mensen om je heen onder de oppervlakte kunnen verdwijnen zonder het te merken, en er nooit meer zijn? We zijn niet vertrokken omdat we ons leven zat waren, we wilden er juist méér van, maar meer dan ooit zijn we doordrongen van het feit dat die wens, en de mogelijkheid om het uit te voeren, niet voor iedereen is weggelegd.
Dus ondanks dat, of misschien juist dáárom, proberen we te genieten van de zaken die we doen en zien. Want met hoofd en hart in Nederland zijn de zintuigen nog altijd hier, waar een zwaar gemoed wordt verlicht door de prachtige omgeving en de zachtaardige vrolijkheid van de Thai. Kortgebroekt en beslipperd rijden we op ons scootertje over het eiland, duiken in het water als de zon schijnt en schuilen voor de storm wanneer bomen kraken en het onweer knalt. We zien hoe de rijst van de velden wordt gehaald door mannen met rieten hoedjes, komen langs hutjes van gevlochten bamboe met kerstbomen op de veranda. Vissers hangen hun netten te drogen, we passeren struiken met wilde zonnebloemen en zien aapjes zwemmen in de zee.
Slechts een week, of moet ik zeggen nóg een week, mogen we hier verblijven, met een agenda die gevuld raakt met zaken die komen gaan, maar nog niet zijn. En net zo min als Nederland ons niet loslaat in aanloop naar de terugreis, lijkt Thailand zich niet neer te willen leggen bij ons vertrek. Een vraatzuchtige teek blijkt onderdak te hebben gezocht in Jamie’s oorschelp, welke in het ziekenhuis moet worden verwijderd. Een bacterie vindt een veilig heenkomen in de darmen van mijn vriendin, en maakt haar beroerd en stilletjes, continu op armlengte van het dichtstbijzijnde toilet. Enigszins opgelapt en in haar meest zakelijke outfit bevond ze zich een paar dagen terug in een Teams-meeting, wanneer een zich achter de airconditioning verscholen reptiel luidkeels ‘GEK-KO!’ roept. Verbazing bij de aanwezigen, vervolgens grote hilariteit.
Het is een moment dat afgelopen week beeldend samenvat. De reis naar huis is begonnen, en zwevend tussen twee werelden raakt alles verweven: de voorbereiding op een zachte landing.
