Omdat het ouderdomsproces zich sluipenderwijs voltrekt, heb ik een checklist met herkenningspunten gemaakt. Zo kan ik vroegtijdig bijsturen. Onder andere op deze lijst te vinden:
- Verzuurde, cynische standpunten blijken ineens ‘rationeel’ en 'verstandig'
- Algehele desinteresse in het opdoen van nieuwe ervaringen
- Voordringen bij de kassa en doen alsof je hardhorend bent
- Fysieke achteruitgang, uitmondend in warme gevoelens voor trapondersteuning
- Disproportionele interesse in vogeltjes
Vooral dat laatste is wonderlijk. Het is oneindig interessant om te filosoferen over de reden waarom je in de nadagen van je bestaan de ornitholoog uit gaat hangen. Het zal wel iets te maken hebben met rust, of onschuld, of gewoon verveling. Maar goed: ik kreeg dus afgelopen week vlinders in mijn buik bij het zien van een ijsvogel. Ik wilde er bijna een verhaal over gaan schrijven, en besefte toen dat ik op mijn lijst een vinkje moest zetten bij de vogeltjes, en een vinkje is óók al een vogeltje, dus u begrijpt: dan gaat het ineens heel hard.
Hoewel het de vraag is of het ouderdom is, of gewoon het langdurige verblijf in de buitenlucht. Ik bedoel, Linda kan met jakhalzen communiceren. We kwamen er gisteren tijdens het ontbijt achter, toen ze Jamie vertelde over het gehuil dat we die avond daarvoor van alle kanten hoorden. Toen ze het gejank imiteerde weerklonk hetzelfde geluid vanuit het korenveld verderop. Daarna hebben die twee nog tien minuten een gesprek in het jakhals gevoerd. Jamie was ondertussen al door gras aan het struinen, op zoek naar lieveheersbeestjes, sprinkhanen en in muizenholletjes verstopte 'kleine girafjes'. Hij doet me denken aan Jan Wolkers met zijn 'spuugbeesjes': gefascineerd door alles wat beweegt. Wanneer we even later willen vertrekken is hij in tranen omdat we een twintigtal slakjes, die hij heeft gevonden en over de tafel laat kruipen, moeten achterlaten.
Het brengt je overduidelijk dichter bij de natuur, zo'n reis. Het is nooit een doel op zich geweest, we wilden gewoon een tijdje plezier maken zonder verplichtingen, de wereld nog één keer als speeltuin gebruiken, ervaringen opdoen die het leven zin lijken te geven en bier drinken met andere avonturiers. Dat laatste is niet makkelijk gebleken, 'vanlife' is hoofdzakelijk een solitaire bedoening, in tegenstelling tot een jaartje backpacken - wat we voorheen associeerden met 'reizen'. Hoewel Armenië, waar we nu onze laatste dagen doorbrengen, wel iets van dat gevoel terug heeft gebracht. Het land is een kruispunt van overlanders: mensen vanuit Europa op weg naar Azië of andersom. We spreken af met oude bekenden, ontmoeten nieuwe mensen en wisselen verhalen uit tijdens pizza's en bier. Het is een nieuwe ervaring tijdens deze trip, om zo ver van huis gelijkgestemden te ontmoeten en bijzondere momenten te delen. Een week gevuld met het hostel-gevoel dat we kennen van een tijd terug - maar ondertussen zijn we weer op ons zelf.
Precies een jaar geleden vertrokken we. Al onze spullen en intenties netjes ingepakt, klaar voor het onbekende dat nu al weer verleden tijd is. Toen ik zojuist de slaap uit mijn ogen wreef en de deur opentrok stond een bruidswit paard met veulen te grazen in het ochtendlicht. Achter hen, in de vallei, de rivier die we volgen richting de Georgische grens. Op mijn slippers loop ik door het hoge gras, waar de ochtenddauw nog aan hangt. Kleine diamantjes. Krekels springen voor me uit als sledehonden, zwaluwen hoog boven me, bloemen vouwen zich open naar de zon. Ik betrap mijzelf continu op meer aandacht voor het kleine, het alledaagse. Ik loop terug, en zet 'Wilder Mind' van Mumford & Sons op, want we hebben wat te vieren. We luisteren samen, Lin en ik, want muziek kan verbinden zonder te praten of elkaar aan te kijken. Zeker dit nummer. Niet wilder geworden, maar in het wild, dat toch wel. Misschien heb je wel een heel jaar nodig om te vertragen, en aandacht te krijgen voor het fluiten van vogels, het geluid van kabbelend water, hoe de wolken van vorm veranderen; hernieuwde waardering voor alles wat er is, de schoonheid die je treft van binnen als een kortstondige overstroming van het hart, zoals een zoen tijdens een verliefdheid. Of…misschien word ik gewoon een oude vent. Hoor ik nou een merel zingen?
