Het ouderschap is niet iets wat ik lichtvaardig aan zou raden. Vóór de geboorte van Jamie dichtte ik mijzelf een stabiele persoonlijkheid toe, dat wil zeggen: ik kon bepaalde emoties prima verborgen houden voor de rest van de wereld. Maar je kunt je niet eeuwig verzetten tegen je eigen natuur omwille van het goede fatsoen, en na het krijgen van een kind is de geest blijkbaar uit de fles. Ik heb dagenlang verliefd bij het wiegje gestaan, op het agressieve af boos geweest om dat nachtelijke gejank, uitzinnig blij na zijn eerste lachje, en kan mijn innerlijke Poetin nog altijd nauwelijks de baas wanneer ik smalend wordt aangekeken terwijl hij doelbewust zijn eten in de lucht gooit. Kortom, je hele emotionele huishouding raakt van slag.
Daarnaast eten kinderen naast voedsel ook de energie van hun ouders op, een noodzakelijke aanvulling op hun dieet. Het gaat niet via hun mond maar ze zuigen het er uit via een onzichtbaar medium, een soort virtuele navelstreng of Airdrop-verbinding of iets dergelijks. Het is nooit bewezen maar je ziet het gebeuren bij jonge ouders: dof touwhaar met veel grijs, een sloffende tred en alles gaat hangen: borsten, buik, mondhoeken. De zwaartekracht neemt het over en het is onomkeerbaar. Ja natuurlijk, slecht slapen ís een fase, maar die oogleden krijg je nooit meer zo ver open als voorheen.
Met iedere stap die je kind vooruit gaat neem je er als ouder eentje terug: communicerende vaten in één richting. Telkens wanneer ik als een clown naast dat potje sta te applaudisseren omdat er een bodempje plas in ligt, raak ik een stapje verder verwijderd van mijn 20-jarige, goddelijke zelf. En het managen van een gezamenlijk verantwoordelijkheidsgevoel maakt je relatie er natuurlijk ook niet eenvoudiger op, temeer omdat de weekenden ineens in het teken staan van 'uitrusten' en huishoudelijke taken in plaats van kroegbezoek en plezier maken.
Maar goed, het leven als miserabele slaaf van een peuter-dictator is redelijk vol te houden wanneer je regelmatig naar je werk kan om uit te huilen bij je collega's. Troostende woorden, een grapje ter relativering en dan aan de slag in een gestructureerde, professionele situatie waarin er geen bloemkool in je haar terecht komt. Na een dagje kan je er weer even tegenaan, en je krijgt er nog voor betaald ook. Zoals een Portugees met drie kinderen laatst tegen ons zei: 'If you're fed up with your job, don't quit: have a kid!' Dus voor iedereen die zich wel eens heeft afgevraagd 'Is het opzeggen van je baan en een jaar lang in een busje gaan wonen met je gezin wel een goed idee?' kan ik na bovenstaande opsomming melden: deze vraag is volledig legitiem.
Het antwoord moet ik schuldig blijven. Het is een intens bestaan waarin boosheid, vermoeidheid en zorgen afwisselen met euforie, verwondering en gevoelens van ultieme vrijheid. Vorige week hadden we een beangstigende nacht in Tibetaanse omstandigheden, om de volgende dag gelukzalig van de piste af te glijden. Het ene moment ben je overdonderd door de grootsheid van het leven en de natuur, het volgende moment zit je 'Jip & Janneke gaan logeren' te lezen. Vanmiddag was de sfeer om te snijden vanwege een bijna lege dieseltank, een uur later kwamen we aan in de verlaten baai waar we nu staan.
Het is onze laatste stop in Griekenland, morgen gaan we grens over naar Turkije. Het voelt als een nieuw stap, en deze plek is een mooi afscheid van Griekenland: een klein strandje voor onszelf, een kalme zee, en voor ons een bergachtig, besneeuwd eiland. We hebben een borrel gedronken, waarbij ik Linda niet heb gezegd wat ik nu wel schrijf: dat zij degene is die deze reis tot een succes maakt. Het is een behoorlijke uitdaging om de verantwoordelijkheid en beslommeringen van het ouderschap te combineren met een onzeker en avontuurlijk leven. Maar met haar tomeloze energie, zorgzaamheid, verbeten regeldrift en haar vermogen om mij te corrigeren zonder boos te worden maakt zij het mogelijk om zowel een fijn reismaatje als fantastische moeder te zijn. Met haar als vriendin durf ik iedereen een onderneming als deze aan te raden - maar ja. Ze is momenteel dus al met ons weg.
Ik liep zojuist naar buiten, het is aardedonker om ons heen. De gordijnen zijn nog niet dicht, door het raam zie ik Jamie en Linda op bed. Ze zegt iets tegen hem en geeft hem een por in zijn buik. Ik hoor ze door de dichte deur heen schaterlachen. Misschien is dat wel het beste argument om even niets om handen te hebben en op stap te gaan met de mensen van wie je houdt: je raakt verschrikkelijk druk met het tellen van je eigen zegeningen. Ik kan iedereen aanraden om voor dat laatste ruim voldoende de tijd te nemen. Het zijn er vaak meer dan je denkt.
