Na een stormachtige nacht is de afwasteil gevlogen. Het is nog schemerig wanneer ik naar buiten stap en bijna mijn been breek omdat het krukje is weggeschoven, waarna ik al snel ontdek dat de rechter buitenspiegel is ontdaan van zijn natte slaapmutsje. Ik wilde alleen plassen en terug mijn bed in, maar voel mij nu genoodzaakt om te gaan zoeken. Wellicht is het ergens blijven hangen achter een struik voordat het in zee is gewaaid. Slechts voorzien van slippers, onderbroek en een donsjas stiefel ik over de rotsen van Cabo de Palos, aan de oostkust van Spanje. Een paar vissers kijken me meewarig aan. Ik vind niets, en loop tegen de wind in terug naar de bus. Onthutst stap ik terug in bed.
De term ‘onthutst’ lijkt wat groots voor deze context. In het licht van de eeuwigheid doet het er misschien niet toe, maar in dit geval is er om een aantal redenen wel degelijk sprake van onthutsing. Ten eerste vraagt een nomadenbestaan als de onze om lichte bepakking, dus de middelen die we voorhanden hebben zijn schaars: aangaande het reinigen van servies is een teiltje het hoogst haalbare. Je zou dus net zo goed kunnen stellen dat onze afwasmachine die nacht was weggevlogen. U begrijpt: dat gaat je niet in de koude kleren zitten.
Ten tweede is die afwasteil mijn baken. Na een half jaar op reis met dezelfde mensen ontstaan er allerlei gewoontes, rituelen, dagelijkse dansjes. Een vaste pas de deux is de avond; Lin kookt, ik was af. De eenvoud van bijbehorende handelingen zorgt voor een rustmoment. Geen onverwachte poepluier (ook wel ‘kakkastrofe’) of geschreeuw om een extra Liga. De pan met de afwasborstel, het bestek met een sponsje: huishoudelijke mindfulness met als resultaat, een blinkende vaat. Afgelopen nacht ben ik de enige activiteit van mijn huidige bestaan verloren waar ik volledige controle over had.
Ten derde: ik ben mij bewust van de enorme hoeveelheden plastic afval die ik achterlaat. Wattenstaafjes, rietjes, duizenddingendoekjes, boterhamzakjes, verpakkingen van magnetronmaaltijden, oude fleecetruien, festivalbekers, het wordt dagelijks meer en kent geen einde. Maar omdat ik al deze spullen overdraag aan andere partijen - bedrijven met ‘afval bestaat niet’ en ‘van zooi naar mooi’ op hun vrachtwagens- is het natuurlijk niet míjn verantwoordelijkheid. Ik ben slechts een willoze partij in een lange keten, een slachtoffer van de industrie. Maar door dit voorval is mijn bijdrage aan de plastic soup wel erg tastbaar geworden. Ergens op zee drijft ons opvouwbare teiltje.
Ik probeer mij te troosten met de gedachte dat één van de vissers het wellicht omhoog trekt en kan gebruiken als bakje voor gevangen visjes. Of dat het vast komt te hangen aan koraal, overwoekerd raakt met nieuw leven en een schuilplaats wordt voor een murene. Of dat een vluchteling aan boord van een bootje op de Middellandse Zee het vindt, en meeneemt naar kamp Moria. Armoe troef daar, maar met een afwasteil kun je in ieder geval de persoonlijke hygiëne nog een beetje op peil houden. Een fijne gedachte: dan heb ik niet vervuild maar een medemens de helpende hand toegestoken. Ze zouden me eigenlijk een lintje m…
Goed. Laten we het achteraf bedenken van onzinnige argumenten om gebeurtenissen een positieve wending te geven een vorm van zelfbescherming noemen. Als mensen ook maar enigszins lijken op politici ben ik blijkbaar niet de enige. Als het gaat over crises als klimaat, plasticvervuiling of vluchtelingen kom je er nog mee weg ook: het raakt je niet direct in het dagelijks bestaan, je kunt schouderophalend verder in de richting die je liep. De enige crisis waar je altijd stelling in moet nemen, omdat het je leven wél daadwerkelijk raakt, waardoor je keuzes moét maken, is covid. Zo ook wij. Want we hádden graag naar Zuid Amerika gewild, maar dat is niet gelukt. We zóuden een dezer dagen naar Thailand vliegen voor een winterse onderbreking van het busleven: covid says no. Net als iedereen, blijven we plannen aanpassen en is flexibiliteit noodzakelijk. We zijn niet in de positie om hierover te klagen, maar het zorgt er wel voor dat we Europa voorlopig niet uit komen en koers zetten richting het Oosten. Griekenland, Turkije, wellicht verder.
En daarom hebben we, à raison van 10 Euro, vandaag een nieuw teiltje gekocht bij de Decathlon. We gaan weer veel diesel verstoken, het is opnieuw van plastic, maar ik moet ook af en toe een rustmoment hebben in deze onthutsende tijden. Het geweten niet verschoond, maar de vaat zeer zeker wel!
