Er steekt een krabbenpoot uit de paella. Hij is zo groot dat er stekelig haar op de scharen groeit. Waarschijnlijk een oud mannetje geweest, die krijgen altijd overal haar. Bij mensen wel, tenminste. Ik stop mijn servet in bij mijn hals, zodat mijn borst wordt afgedekt. Ik heb dit vaker gedaan en weet dus: altijd klussen met de juiste voorzorgsmaatregelen! Met een bijgeleverde nijptang knijp ik in de poot, die kraakt en uit elkaar spat. Roze vetspetters springen over tafel en druipen langs de wijnglazen naar beneden. Mijn armen zitten onder, er hangt een druppel aan mijn kin. Maar gelukkig kan ik alles schoonvegen met mijn servet: die is onbevlekt gebleven.
Even later rekenen we af en stappen het restaurant uit. Het is donker geworden, wanneer we het steegje uit lopen kijken we tegen La Giralda aan, de minaret behorend bij de kathedraal van Sevilla. Goudkleurig verlicht steekt de toren richting de sterren, die één geheel lijken te vormen met de uitbundige kerstversiering in de stad. Ieder plein heeft een eigen kerstboom, boven de straten hangen kunstwerken van ledverlichting. De sinaasappels in de bomen lijken op kerstballen door de weerspiegeling van al het licht. Het is druk op straat, overal klinkt muziek terwijl straatartiesten in de weer zijn met ballen, bellen en ballonnen.
We verheugden ons al op de stad, die volgens velen één van de mooiste van Spanje moet zijn. En wat ons betreft is dat inderdaad zo: de paleizen, oude stadsmuren, Moorse motieven, weelderige parken, levendige wijken. Het is dat ik al over het maximaal aantal toegestane bijvoeglijke naamwoorden heen ben, anders zou ik overdaad, grandeur, en geweldige sfeer nog toevoegen. We fietsen traag en blijven af en toe staan om te kijken. Het is betoverend - ook al vind ik het overal wel een beetje naar krab ruiken.
Ik verkeer altijd in de angst dat emoties als verwondering en enthousiasme eindig zijn, dat met het verstrijken van de jaren de mate waarin je geraakt kan worden door ervaringen afneemt, tot je alles gezien en meegemaakt denkt te hebben, en je alleen nog schouderophalend en cynisch ‘tja…’ kan zeggen bij alles wat je ziet en doet, terwijl je weemoedig terugdenkt aan die keren dat je er nog wel kippenvel van kreeg. Die angst zorgt voor de motivatie om zoveel mogelijk te zien en mee te maken, want je weet nooit wanneer je potje leeg is en de wereld om je heen plotseling onttoverd raakt. Met een tevreden gevoel fiets ik dus terug naar de bus: je moet er voor naar Sevilla, maar toch weer gelukt.
De volgende dag rijden we verder richting Granada, waar we kerst zullen vieren. We stoppen voor de lunch bij een parkje, omringd door olijfbomen. Er staan stenen tafels met bankjes, waar we gaan zitten en een broodje smeren. Er is verder niemand, tot er twee auto’s parkeren en zes hoogbejaarde mannen uitstappen. Ze dragen wijde stoffen broeken, vale truien en sommigen een boerenpet met dito snor. Ze tillen koelboxen en een mandje naar de tafel naast ons en nemen daar plaats. Een rood-wit geblokt kleed wordt op tafel gelegd, die ze dekken met glazen, brood, citrusfruit en worst. Ze praten uitbundig door elkaar, hun Spaans schalt als een klaterende fontein door het parkje. Onze aanwezigheid blijft niet onopgemerkt, we krijgen zoete Malaga-wijn, mandarijnen en plakjes worst. Het voelt alsof we een commercial van Bertolli binnen zijn gewandeld.
Er gaat een soort vredigheid uit van deze mannen, een vrolijke berusting. Ik stel me voor dat ze een leven lang op de omliggende velden hebben gewerkt, zwetend in de Spaanse zon en ieder jaar hopend op een goede oogst. Er zijn kinderen geboren, mensen gestorven, het leven ging zoals het gaat, en al wat nu rest is een picknick met vrienden: een goed glas wijn, een gevulde tafel en fijn gezelschap.
Het is niet nieuw voor me, maar toch fijn om aan herinnerd te worden zo tegen het einde van het jaar. Dat het niet allemaal groots en meeslepend moet, maar dat het uiteindelijk draait om de kleine momentjes. Ik hoop dat iedereen een kerst beleeft zoals deze mannen. In vrolijke berusting, met leuke mensen. Met een glas wijn en een toost op het leven. En mocht er een copieuze maaltijd aan te pas komen: pas op met de krab!
