Ondanks lege agenda’s gaat de wekker iedere dag rond een uur of zes: ‘Papa! Mama! Uit!’. Ik haal Jamie uit zijn kooi voorin en leg hem tussen ons in. Hij krijgt warme melk en kijkt filmpjes terwijl wij in halfslaap wachten tot de zon op komt. Lin maakt Jamie klaar voor de dag, ik zet water op, kleed me aan en rol de deur open. Het zijn geluiden die nu al onlosmakelijk zijn verbonden aan deze reis. De ongeduldige stem van ons kind. Het rammelende keteltje als het water kookt. De klik gevolgd door het zoevende geluid bij het openen van de deur, als aankondiging van een nieuwe dag.
Ergens worden die geluiden opgeslagen, om pas terug te keren op het ogenblik dat je ze opnieuw hoort, en je vervolgens mee terug te nemen naar dat moment. Wanneer ik nagels op een schoolbord hoor zit ik weer in groep 7. Een olifant die trompettert, en ik hoor mijn vader z’n neus snuiten in de badkamer. Een rits die wordt opengetrokken en ik zit in mijn tentje op de camping in Renesse. Geuren kunnen dat trouwens ook, maar bovenal, liedjes. Sommige nummers zijn zo sterk verbonden aan belevenissen of momenten dat je de hele emotie weer herbeleeft op het moment dat je ze weer hoort. Zet Thunder Road op van Bruce Springsteen, en ik zit met het onoverwinnelijke gevoel dat alleen een 20-jarige kan hebben in een rode BMW cabriolet in Spanje. ‘t Dondert & ‘t Bliksemt, Guus Meeuwis: straalbezopen dansend met vrienden in de kroeg. Faberyayo, Een Echte: verliefd in bed met het leukste meisje dat ik ken. Hit Me Baby One More Time, Britney Spears: kotsend van een kater in het distributiecentrum van de Albert Heijn. Tja...het is niet allemaal romantiek.
Terug naar het nu: ik bevind mij in een muzikale leegte. Nog nooit eerder in mijn leven heb ik zo weinig muziek geluisterd als de afgelopen maanden - even los van ‘Baby Shark’ en de tune van Kikker en Vriendjes, die hoor ik regelmatig. Ik weet niet precies waarom, maar zonde is het wel, want muziek geeft kleur aan herinneringen. Ik besef het me terwijl we op de snelweg van Valencia naar het zuiden rijden, en ik voor het eerst sinds tijden weer mijn headset op heb. Aan de linkerkant staan velden vol sinaasappelbomen tot aan de kustlijn, die goed herkenbaar is doordat de Spanjaarden deze hebben gemarkeerd met wanstaltige hoogbouw. Heel praktisch, maar van een lelijkheid die Scheveningen letterlijk te boven gaat. Maar luisterend naar All You Ever Wanted van Rag ‘n’ Bone Man, vingers trommelend op het stuur, wordt lelijk ineens mooi, verandert irritatie in verwondering, en speel ik even mee in de videoclip van mijn eigen leven. Dat is wat muziek kan doen, realiseer ik me weer: een scheutje magie bij je momentje. Tijd voor verandering! Dus we kiezen die middag voor een camping met wifi, zodat ik nieuwe albums kan downloaden zodra Jamie op bed ligt.
‘s Avonds trek ik hem een pyjama aan, krijgt hij z’n knuffel en dansen we met z’n drieën nog even de Pinguïndans. Daarna lezen we samen op bed het ‘konijnenboekje’. Het gaat over een konijn met een hotel, en telkens melden zich nieuwe dieren bij de receptie die op zoek zijn naar een plekje. Hij kent het verhaal volledig uit z’n hoofd, maar hij gaat niet naar bed zonder. Op het moment dat acht otters zich melden bij de receptie, waarschuwt hij ‘natte kus!’, maakt zijn lippen nat met zijn tong en duwt zijn gezicht in mijn wang. Daarna kijkt hij me lachend aan, de ondeugende twinkeling van zijn moeder in z’n ogen. Ik word er een beetje week van, alsof er iets van binnen aan het smelten is. Misschien smelt hij ook: dan smelten we samen. Liefde heet dat volgens mij. Daar hebben ze vast wel eens een liedje over geschreven: snel opzetten voordat de Pinguïndans de soundtrack van dit moment wordt.
