Helaas is onze huidige levenswijze niet gevrijwaard van bezoekjes aan de supermarkt. Supermarkten zijn de belichaming van de onnodige complexiteit van het bestaan: talloze onderzoeken hebben uitgewezen dat het hebben van méér keuze niet goed is voor het welzijn van de gemiddelde mens. En toch sta ik, gemiddeld mens, nu voor ongeveer 100 soorten koffie: een 2 meter hoge, kleurrijke tsunami aan kapitalistische overdaad komt op me af. Snel een willekeurig product pakken voordat mijn welzijn er onder bedolven wordt...
Even later rijden we ten zuiden van Valencia door rijstvelden: natte akkers tot de horizon reikt, wat de vraag oproept waarom ze in dit droge gebied op zo’n grote schaal een dergelijk gewas verbouwen. Lin googelt wat en vindt het antwoord: ooit hebben de Romeinen een enorm irrigatiesysteem aangelegd rond Valencia, en de Moren hebben dit vervolgens gebruikt om ‘arroz’ te introduceren. Tot op de dag van vandaag wordt hier rijst verbouwd, en geen gewone rijst, maar ‘paella-rijst’: is er dus óók al! Voor velen blijkbaar een voldongen feit, voor mij een nieuw argument om geen boodschappen meer te doen - dit alles in verband met mijn welzijn, uiteraard. Deze reis is ontstaan uit het verlangen om de eenvoud op te zoeken, maar de veelheid van het leven kan je alsnog behoorlijk overdonderen, zo tussen de paella-rijst.
Wanneer Jamie wakker wordt parkeren we de bus en wandelen door een dorpje, op zoek naar een leuk terras. Een oude Spaanse dame komt schuifelend op ons af, haar huid verkreukeld door de ouderdom. Met verschillende octaven beslaand bejaardenvibrato zegt ze ‘Que bonito’ in de richting van Jamie, wat door hem wordt beantwoord met een vrolijk ‘Ciao bella!’. Die begroeting heeft hij zich eigen gemaakt in Italië, waar hij met z’n lange haar vaak is aangesproken op die wijze. Helaas klinkt het nu alsof wij ons 2-jarige kind een versiertruck hebben geleerd. Tja - leg dat maar eens aan hem uit.
De boel eenvoudig houden - dát is pas complex. Ik wil er niet al te filosofisch over doen, maar ik ben nu in de fase van het vaderschap waarin je vertelt wat het verschil tussen de zee en een meer is, of tussen een jongen en een meisje. Essentiële dingen, de kern, het eenvoudige leven. In welke fase van een mensenleven ga je iemand leren dat er ook een oceaan, vijver, plas, rivier, geul, vaart, kanaal, beek, gracht en singel bestaan, of dat er eigenlijk géén verschil is tussen een jongen en meisje, of hoeveel soorten rijst er zijn, en waarom dat dan allemaal zo is. Ik maak me er grote zorgen over en kijk er niet naar uit - al helemaal niet naar die rijst.
Omdat er goed weer wordt voorspeld, rijden we door naar het strand en blijven daar voor de nacht. De volgende ochtend probeert de zon door sluierbewolking heen te schijnen, het is inderdaad warm genoeg voor een korte broek. Het strand is leeg en de branding rustig. We tekenen met een stok in het zand, zoeken schelpen en trappen de bal de zee in, waarna de golven ‘m terugbrengen: een spel zonder einde, wat Jamie betreft. Lin heeft koffie gezet, maar zij hoeft niet: ‘heel vies, je moet nooit een blauwe verpakking nemen’, zegt ze. De zon prikt er even doorheen, ik sta met blote voeten in de branding en neem een slok: heerlijk. Misschien heb je dan de essentie gevonden, is dat eenvoudige leven toch gelukt. Als je aan het genieten bent van vieze koffie.
