Mijn geheugen is slecht en selectief. Ik onthoud weinig, en wat ik onthoud is doorgaans positief. Vrijwel al mijn vakanties zijn zonnig geweest, mijn jeugd was een aaneenschakeling van snoep, circus en schoolvakanties, en als Linda kookt is het altijd lekker. Ze vertelde me afgelopen week dat ons kind laatst is gebeten door een hond - het is dat de wonden er nog zitten anders had ik het niet geloofd. Het is niet helemaal eerlijk, maar de kans is groot dat ik op mijn sterfbed tevreden terug kan kijken. Die tevredenheid is dan niet gebaseerd op de werkelijkheid, maar wat is de werkelijkheid vandaag de dag nog waard?
Die filosofische vraag bespraken Lin en ik naar aanleiding van ons Instagram-gebruik, waarmee wij het thuisfront om de paar dagen op de hoogte brengen door het uploaden van zorgvuldig uitgekozen en bewerkte foto’s. Zij hecht aan een getrouwe weergave van de werkelijkheid en vindt dus dat een foto van een druilerige camping daar ook op hoort. Ik natuurlijk niet, want dat soort momenten vergeet ik toch, en door ze voor de eeuwigheid vast te leggen wordt mijn romantische weergave van het verleden verstoord. Maar om toch een bijdrage te leveren aan een meer waarheidsgetrouwe verslaglegging van onze belevenissen, bij deze een beschrijving van een moeilijk moment van afgelopen week. Om het niet te lang te maken laat ik het bezoeken van drukke supermarkten met een peuter, poepluiers in kleine cafeetjes, drie personen maandenlang in een busje, iedere dag afwassen en zand in je bed achterwege, en verhaal alleen over ons bezoek aan Domenico.
Want we kwamen bij Domenico terecht doordat er druppels water op het bed terecht kwamen na een dag waarop de regen onafgebroken op het dak kletterde. Dit hadden we al eerder meegemaakt, en ik was in de veronderstelling dat ik het dak boven ons hoofd, waar je als ‘gezinshoofd’ toch voor moet zorgdragen, had gerepareerd. Maar niet dus. Niet lang daarna geeft ook de accu er de brui aan en beginnen de lichten te knipperen, waarna de koelkast uitvalt.
Terwijl ik dat probleem probeer op te lossen vallen er steeds meer druppels op mijn gezinshoofd, dus redden wat er te redden valt. Ik driftig in de weer met sponsjes, handdoeken en Pampers (liters absorberen die dingen), Linda zoekt online naar een geschikte garage. Ze vindt er een die kennis heeft van elektronica, en wel 10 goede beoordelingen! Als een drenkeling aan wrakhout klamp ik me vast aan deze optie: we rijden er direct heen!
Niemand aanwezig natuurlijk, want Italianen werken alleen ‘s ochtends tussen acht en half tien, en ‘s middags rond vijf uur starten ze met afrondende werkzaamheden zodat ze om 6 uur een frizzante open kunnen trekken. Na bellen en appen verschijnt Domenico, een uitgebluste man in een overall met wallen onder zijn ogen als een smeltende kaars. Wanneer hij niet spreekt trekken zijn lippen constant samen, alsof hij steeds een duckface naar me maakt: een tic. Hij spreekt geen woord Engels, dus met handen en voeten maak ik duidelijk dat er iets mis is met de elektronica. Na een blik op de accu’s kijkt hij me even meewarig aan, trekt een duckface alsof hij me een luchtkus geeft en zegt in het Italiaans dat we morgen om acht uur terug moeten komen.
De volgende ochtend zijn wij er oer-Hollands op tijd, en om half tien komt Domenico ook aan, zodat hij om half elf kan starten met de werkzaamheden. Ondertussen ben ik op het dak als een glazurende banketbakker in de weer met een kitspuit, een volgende lekkage bezwerend. Jamie ligt voor de vierde keer die ochtend languit in een plas water, want ja - het had veel geregend. Linda dus weer de bus in met een druipend kind terwijl Domenico heen en weer loopt met een multimeter, motor aan, motor uit, zuchten, koffie zetten, bellen, en ten lange leste naar mij toe komend met de boodschap dat de accu’s en een relais moeten worden vervangen. Er zijn 3 verschillende prijscategorieën, maar goedkoop is duurkoop, niets zo min als net er tussenin, dus doe maar het duurste.
De installatie was blijkbaar een fluitje van een cent, want binnen een half uur sta ik bij de kassa. Terwijl ik mijn pas voor de automaat houdt en een bedrag ter grootte van ons maandbudget van de rekening af zie vliegen, trekt Domenico zijn lippen nog een paar keer samen. En zo zal ook dit weer als een romantische episode in mijn geheugen blijven hangen. Want dat bedrag ben ik over een paar weken weer vergeten. Maar die kusjes van Domenico...die zie ik op mijn sterfbed nog wel voorbij komen denk ik zo.
