Een enkele schildpad en wasbeerhond ten spijt, wordt de ons omringende fauna met name bepaald door alledaagse boerderijdieren. Hoewel deze ontmoetingen veelal vreedzaam verlopen raakte ik op de ochtend van Jamie's verjaardag in gevecht met een haan. De aanzet kwam niet van mij, ik had geen enkele reden tot haatdragend gedrag. Het beest was die ochtend pas om zeven uur gaan kraaien wat, gezien de belachelijke tijden die de meeste van zijn collega's er op na houden, een schappelijke tijd is. Hij kwam met zijn roedel echter dicht bij enkele laaghangende feestballonnen, dus maande ik hem met mijn blote voet om achteruit te gaan door een schoppende beweging te maken. Hij zag dit echter als een provocatie - alle tien zijn vrouwen keken belangstellend toe - en deed een aanval op mijn grote teen. Ik weerde hem af, maar als een soort Rico Verhoeven met hanenkam kwam hij continu in de rebound, met spiedende kraaloogjes loerend op zijn kans. Ik verdedigde mij met het loopfietsje van Jamie. Door deze met één hand bij het stuur te pakken en als een soort backhand naar voren te zwaaien kreeg het ding momentum en zwiepte rakelings langs zijn kop.
Pas wanneer je in gevecht bent met een haan en goed naar die lange, gebogen snavel en rimpelige poten met weerhaken en puntige nagels kijkt, zie je dat je tegenstander miljoenen jaren aan ervaring met zich meedraagt. Twee kleine hangende pootjes op z'n borst erbij en je kijkt naar een moordlustige, zij het klein uitgevallen tyrannosaurus rex. Gelukkig dwong Jamie's fietsje het beest met al die evolutionaire bagage naar een betekenisloze hoek van het strijdtoneel, waarna hij zijn verlies nam en wij de taart aan konden snijden, terwijl hij nederig in het stof stond te pikken.
Het incident staat echter niet op zichzelf. We moeten ons meermaals op creatieve wijze wapenen tegen dierlijk geweld. Zo werden we diezelfde nacht wakker gehouden door blaffende honden, want als enige diersoort ter wereld maken straathonden, in Turkije in overvloed aanwezig, de hele nacht herrie. Nu is het niet direct gevaarlijk, hoewel je tamelijk korzelig wordt van dat geblaf - en de rest van de dag trek hebt in een broodje hond. Het zijn echter dezelfde beesten die ik van mij af moet slaan wanneer ik ga hardlopen. Ik ga gewapend met lange broek (zinloos maar geruststellend), telefoon (lokale alarmnummer onder de sneltoets) en een lichte, zij het stevige houten stok de straat op. Nog geen enkele keer in het afgelopen half jaar heb ik kunnen sporten zonder zo'n kwijlende zwakzinnige met de ogen van satan en de schofthoogte van een shetlandpony achter met aan te krijgen. Gelukkig laten ze het doorgaans niet na om te blaffen waardoor ik me tijdig om kan draaien en die stok in gereedheid kan brengen.
Maar ook de ogenschijnlijk weerloze, kleine huisdierachtigen laten ons niet met rust. Zo werd ik laatst midden in de nacht wakker van raadselachtige geluiden van, naar ik veronderstelde, buiten de bus. Met mijn oren gespitst en mijn gedachten bij het vleesmes in de bestekla luisterde ik naar een slepend geluid, tot ik iets over mijn hand voelde lopen. Ik sloeg het weg, tikte het licht aan en zie een muis wegrennen naar de voorstoelen. Nu heb ik in een studentenhuis gewoond en zie ik muizen met hun onstilbare honger meer als hulp in de huishouding dan ongedierte, maar het beestje presteerde het om ons de halve nacht wakker te houden door zich als een soort bulldozer een weg naar buiten te eten, zonder succes. De volgende avond hebben we op basis van Youtube-filmpjes een val gemaakt, een creatieve constructie van touw, plakband en muesli op een hoge emmer. Het haalde niets uit, maar na twee gebroken nachten heeft hij de bus verlaten - waarschijnlijk geschrokken van de korzelige sfeer.
Voorts zijn wij dagelijks bezig met het verwijderen van binnengeslopen katten, waar ik grote liefde voor koester maar helaas fysiek en mentaal allergisch voor ben. Ik overweeg een oplossing zoals mijn ouders hebben aangelegd, waarbij katten alleen toegang krijgen tot de tuin op straffe van een gehoorbeschadiging: een vernuftig systeem van hoogfrequente piepjes dat qua technologie niet onder doet voor het luchtafweersysteem van Israël. En dan heb ik het nog niet gehad over de koeien in Georgië, die een Indiase mentaliteit aan de dag leggen en overal op de wegen te vinden zijn, waardoor je door ontstane files uren later op je bestemming aankomt, voorzien van kilo's stront in de wielkasten. Dit alles terwijl je deze dieren, zoals we in Nederland gewoon zijn, ook in mensvriendelijke stallen kan plaatsen, zodat je keurig op tijd aan je wandeling in een willekeurig natuurgebied kunt beginnen en daarna biefstuk kunt eten.
En ik denk dat bovenstaande gebeurtenissen niet op zichzelf staan. Ogenschijnlijk hebben wij alle ons bedreigende diersoorten afgeslacht dan wel achtergelaten in danig afgelegen gebieden dat we er zelf niet willen of kunnen komen. We zijn de boerderijdieren echter vergeten! Waarom laten zij de onschuldig recreërende mens niet gewoon met rust, in plaats van al die nodeloze agressie en territoriale neigingen? Ik heb het gevoel dat wij ons bevinden aan de frontlinie van een grootschalige opstand van de natuur, ik zeg het u. We moeten zoeken naar een humane oplossing voor het te laat is. Straks activeren ze ook het restje overgebleven wilde dieren, gaan vleermuizen virussen creëren en stoken ze het klimaat tegen ons op. Nou…dan zijn we mooi het haasje!
